ترشح چرک از گوش
ترشح چرک از گوش معمولاً نشانه‌ای از عفونت در گوش میانی یا خارجی است. این علامت ممکن است به‌صورت مایع بدبو، زرد، سبز یا خاکستری از گوش خارج شود و معمولاً با درد، تب یا کاهش شنوایی همراه است. این ترشح نیاز به بررسی پزشکی سریع دارد، به‌ویژه اگر با علائم عصبی همراه باشد
توضیحات
ترشح چرکی از گوش یکی از علائم رایج در بیماری‌های گوش است که نشان‌دهنده وجود التهاب، آسیب یا عفونت در ساختارهای گوش خارجی، میانی یا حتی نادرتر داخلی است. انواع مختلفی از بیماری‌ها ممکن است باعث این علامت شوند: اوتیت خارجی حاد (گوش شناگران): التهاب و عفونت در مجرای گوش خارجی که معمولاً در اثر ورود آب آلوده یا دست‌کاری گوش ایجاد می‌شود. ترشح ممکن است زرد و بدبو باشد. اوتیت میانی چرکی: عفونت گوش میانی در پی سرماخوردگی یا آلرژی، به‌ویژه در کودکان. در صورت پارگی پرده گوش، چرک به بیرون ترشح می‌شود. پارگی پرده گوش: ممکن است به دلیل فشار ناشی از عفونت، ضربه یا استفاده از اجسام خارجی ایجاد شود و ترشح چرکی را در پی داشته باشد. وجود جسم خارجی یا تومور نادر: به‌ویژه در کودکان یا سالمندان که ممکن است باعث عفونت و ترشح مداوم شود. کلستئاتوم: رشد غیرطبیعی پوست در گوش میانی که منجر به عفونت مزمن و ترشح بدبو می‌شود. ترشح معمولاً با علائمی مانند درد، تب، کاهش شنوایی، وزوز گوش، خارش یا احساس پری در گوش همراه است.
انتظار چه چیزهایی رو باید داشته باشیم
در مواجهه با ترشح چرکی از گوش باید انتظار داشت: وجود مایع بدبو و ضخیم در بالشت یا گوش خارجی (به‌ویژه هنگام صبح). درد در گوش که ممکن است به فک یا گردن انتشار پیدا کند. کاهش شنوایی موقت یا دائم، بسته به شدت آسیب یا عفونت. تب، بی‌قراری یا سردرد در موارد عفونت فعال. ورم و قرمزی اطراف گوش یا داخل مجرای گوش. خارش یا احساس پر بودن گوش. در موارد نادر، سرگیجه یا تهوع، که ممکن است نشانه درگیری بخش‌های داخلی‌تر گوش یا مغز باشد.
پیشرفت طبیعی علامت
پیشرفت علامت ترشح چرکی از گوش وابسته به علت زمینه‌ای و درمان مناسب است: در اوتیت خارجی حاد: با درمان دارویی مناسب (قطره گوش، آنتی‌بیوتیک، خشک نگه‌داشتن گوش)، طی ۷ تا ۱۰ روز بهبودی حاصل می‌شود. در اوتیت میانی حاد: ممکن است چرک طی چند روز پس از پارگی پرده خارج شود و با مصرف آنتی‌بیوتیک برطرف گردد. در عفونت‌های مزمن یا کلستئاتوم: ترشح ممکن است ماه‌ها ادامه یابد و تنها با درمان جراحی یا مداخله تخصصی کنترل شود. در صورت عدم درمان: ترشح مزمن می‌تواند به عوارض جدی مانند گسترش عفونت به استخوان‌های اطراف گوش (ماستوئیدیت) یا حتی مغز (مننژیت) منجر شود.
تغییرات در مکانیزم بدن
ترشح چرکی از گوش حاصل پاسخ ایمنی بدن به عوامل بیماری‌زا است و فرآیندهای زیر در آن نقش دارند: التهاب موضعی: ورود باکتری یا ویروس باعث افزایش نفوذپذیری عروق و ترشح مایعات التهابی می‌شود. تجمع چرک: گلبول‌های سفید مرده، باکتری‌ها و مایعات التهابی منجر به تشکیل چرک می‌شوند. پارگی پرده گوش: فشار ناشی از تجمع چرک در گوش میانی ممکن است باعث سوراخ شدن پرده گوش و خروج چرک شود. آسیب به بافت‌ها: در صورت تداوم عفونت، بافت‌های گوش تخریب شده و امکان گسترش عفونت به ساختارهای اطراف ایجاد می‌شود. نقص در تهویه گوش میانی: به‌ویژه در کودکان، انسداد شیپور استاش باعث باقی ماندن ترشحات و عفونت مزمن می‌شود.
مشکلاتی که ممکن است ایجاد شود
اگر ترشح چرکی گوش به‌موقع تشخیص داده و درمان نشود، عوارض متعددی می‌تواند ایجاد شود: کاهش دائمی شنوایی: در اثر آسیب به استخوانچه‌ها یا پرده گوش. عفونت استخوان پشت گوش (ماستوئیدیت): عفونتی خطرناک که می‌تواند باعث تورم شدید و نیاز به جراحی شود. مننژیت یا آبسه مغزی: در موارد نادر، عفونت از طریق ساختارهای داخلی گوش به مغز گسترش می‌یابد. فلج عصب صورت: اگر عفونت به عصب فاسیال فشار وارد کند. تشکیل کلستئاتوم: که می‌تواند به ساختارهای حساس گوش آسیب برساند. نشتی مایع مغزی نخاعی از گوش (در آسیب شدید): نادر اما خطرناک.
بیماری های مرتبط
اوتیت
اوتیت به التهاب یا عفونت در ناحیه گوش گفته می‌شود که می‌تواند گوش خارجی، میانی یا داخلی را درگیر کند. این بیماری در تمامی سنین شایع است، به‌ویژه در کودکان. درد گوش، تب، کاهش شنوایی و گاهی ترشح از گوش از علائم اصلی آن هستند. اوتیت معمولاً با درمان دارویی کنترل می‌شود اما در صورت بی‌توجهی می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند.