پزشک عمومی

اختلالی است که ابتدا به صورت سردرد بروز می‌کند. از ویژگی‌های آن سردردهای ملایم، متوسط یا شدید است و غالباً با بروز درد در چشم همسو با قسمتی از سر که دچار درد شده‌است و علائمی در دستگاه عصبی خودگردان همراه است.

میگرن

میگرن نوعی اختلال عصبی مزمن است که با حملات شدید سردرد مشخص می‌شود.

Medical conditionآب سیاهگلوکوم حاد زاویه بسته در چشم راست. به متوسط تفاوت اندازهٔ مردمک دو چشم و قرمزی غیریکنواخت ملتحمه در چشم راست شخص نگاه کنید.تخصصچشم‌پزشکی طبقه‌بندی و منابع بیرونیآی‌سی‌دی-۱۰H40-H42آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام365دادگان بیماری‌ها5226ئی‌مدیسینoph/۵۷۸سمپD005901[ویرایش در ویکی‌داده]
آب‌سیاه یا گلوکوم (به انگلیسی: Glaucoma) اصطلاحی برای توصیف گروهی از اختلالات چشمی با علت‌های متفاوت ولی اثری بالینی و مشترک بر روی چشم و عصب بینایی و وابسته به فشار داخل چشمی است.
این مشکل می‌تواند به بینایی چشم آسیب برساند که غیرقابل برگشت است و در صورت عدم معالجه سبب نابینایی می‌شود. به زبانی ساده علت آن افزایش شدید فشار زلالیه یا همان مادهٔ درون چشم است.به‌طور کلی اشکال در خروج این مایع از منافذ بسیار کوچکی در پیرامون عنبیه (دایرهٔ رنگی چشم) است. در برخی موارد به‌طور مادرزادی منافذ تنگ هستند. در موارد دیگر جلو آمدن عنبیه یا مسدود شدن این منافذ با رنگدانه‌های عنبیه یا یاخته‌های خون پس از خونریزی داخل چشم، مسیر تخلیهٔ مایع داخل چشم تقریباً مسدود می‌شود.
گلوکوم را به عنوان دزد بینایی می‌شناسند زیرا بدون علائم است و شخص در طول عمر خود از آن آگاه نمی‌شود.


نام‌گذاری
واژهٔ گلوکوم از واژهٔ یونانی glaukos به معنی «روشنایی لرزان و ناپایدار» گرفته شده‌است.[۵] در فارسی به آن آب‌سیاه می‌گویند چون به تدریج باعث تاری پیشروندهٔ دید و کوری غیرقابل برگشت می‌شود

انواع
این بیماری دارای انواع زیر است:

گلوکوم زاویه باز: حدود ۹۰ درصد موارد گلوکوم در ایالات متحده است. نشانه و علائم ناگهانی و حاد ندارد و بدون درد است. تنها علائم به تدریج پیشرونده در آن، کاهش میدان بینایی و تغییرات عصب بینایی است.
گلوکوم زاویه بسته: کمتر از ۱۰ درصد موارد گلوکوم در ایالات متحده، اما بیش از نیمی از موارد گلوکوم در کشورهای دیگر به ویژه کشورهای آسیایی است. حدود ده درصد از بیماران زاویه بسته با حملات و بحران حاد از جمله درد ناگهانی چشم، دیدن هاله در اطراف چراغ‌ها، قرمزی چشم، فشار داخل چشم بسیار بالا (بیش از ۳۰ میلی‌متر جیوه)، تهوع و استفراغ، کاهش ناگهانی دید و گشادی مردمک همراه است. همچنین در برخی موارد مردمک بیضی‌شکل دیده می‌شود. گلوکومای زاویه بسته، یک موقعیت اورژانس است.
علائم شایع
میدان دید در یک فرد سالم
میدان دید در یک فرد مبتلا به گلوکوم پیشرفته
وقتی علائم زیر در فردی وجود داشته باشند احتمال وجود بیماری آب سیاه مزمن چشم وجود خواهد داشت. علائمی چون تغییر مداوم نمرهٔ عدسی عینک، سردرد خفیف یا اختلالات مبهم بینایی یا عدم توانایی در تطبیق بینایی از روشنایی به تاریکی.
مراحل اولیه:

از دست رفتن دید محیطی در نواحی کوچک از میدان دید.
تاری دیدی در یک طرف در سمت بینی میدان دید.
مراحل پیشرفته:

بزرگ‌تر شدن نواحی از دست رفتن دید، معمولاً در هر دو چشم.
سفت شدن کرهٔ چشم.
وجود نقاط کور در میدان دید.
نامناسب بودن دید در شب.
علل
علائم در اثر تجمع مایع و افزایش فشار درون چشم و در نتیجه آسیب رسیدن به رشته‌های عصب چشمی به‌وجود می‌آیند اما در برخی از گروه‌های جمعیتی، تنها ۵۰ درصد از افراد مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه دارای فشار چشم بالا هستند.

تغذیه و رژیم‌های غذایی.
نژاد و جنس.
عوامل ژنتیکی و سابقهٔ خانوادگی آب سیاه حاد یا مزمن چشم.
سن بالای ۶۰ سال.
دیابت.
بسیاری از داروها نیز فشار داخل چشم را بالا می‌برند و موجب بدتر شدن بیماری می‌شوند مانند قرص‌های سرماخوردگی و آلرژی، آنتی‌هیستامین‌ها، آرام‌بخش‌ها، داروهای کورتیکواستروئیدی و برخی داروهای معده و روده.
افراد مبتلا به آپنهٔ خواب (اختلال تنفس در خواب) بسیار مستعد آب‌سیاه هستند.
پیشگیری
تمامی افراد باید از پزشک چشم خود بخواهند تا در هر بار معاینهٔ چشم، فشار چشم را نیز اندازه بگیرد و پس از ۴۰ سالگی باید حداقل سالی یک بار معاینهٔ چشم انجام شود. در صورت بروز هرگونه تغییر در بینایی باید به اپتومتریست یا چشم‌پزشک مراجعه شود.
معاینات چشم از جمله آزمون میدان دید، تونومتری یا فشارسنجی (اندازه‌گیری فشار درون کرهٔ چشم) و افتالموسکوپی (مشاهدهٔ پشت چشم).
یوگا به عنوان ورزشی که گفته می‌شود بدن را با ذهن و تنفس هماهنگ می‌کند، طرفدارانی دارد اما نتایج یک مطالعهٔ جدید نشان می‌دهد که برخی حرکات آن موجب افزایش فشار چشم می‌شود و برای مبتلایان به گلوکوم (آب‌سیاه) خطرناک است.

عواقب مورد انتظار
درمان آب‌سیاه چشم تا آخر عمر باید ادامه یابد. اگر آب‌سیاه به موقع تحت درمان قرار گیرد، اِشکال دائمی در بینایی به وجود نمی‌آید. توجه داشته باشید که در این بیماری دید مرکزی تا مرحلهٔ آخر بیماری وجود خواهد داشت و هیچ‌گونه اختلالی در دید مرکزی ایجاد نخواهد شد.

درمان
این بیماری را نمی‌توان درمان قطعی کرد، اما علائم آن را می‌توان کنترل نمود. در اکثر اوقات می‌توان فشار چشم را با دارو تا حدی پایین آورد که از آسیب به عصب چشمی و از دست دادن احتمالی بینایی در آینده جلوگیری شود. استفاده از داروهای موضعی (تجویز قطرهٔ چشم) شایع‌ترین درمان برای ابتلا به گلوکوم زودرس است. هدف از استفادهٔ آن‌ها، کاهش فشار داخل چشمی (IOP) برای جلوگیری از کاهش بینایی است. به‌طور کلی داروهای مورد استفاده در بیماری گلوکوم به ۲ روش فشار داخل چشمی را کاهش می‌دهند: کاهش تولید زلالیه یا افزایش خروج زلالیه از چشم.
۱- کاهنده‌های تولید و ترشح زلالیه:
شامل دستهٔ آگونیست‌های آلفا-آدرنرژیک (از جمله آپراکلونیدین، بریمونیدین، اپی‌نفرین و…)، دستهٔ بلوک‌کننده‌های گیرندهٔ بتاآدرنرژیک (از جمله تیمولول و بتاکسولول) و دستهٔ داروهای مهارکنندهٔ کربنیک آنهیدراز (از جمله استازولامید و دورزلامید) هستند.
۲- افزاینده‌های خروج زلالیه:
شامل دستهٔ کولینرژیک‌ها (از جمله پیلوکارپین)، دستهٔ پروستاگلندین‌ها (از جمله لاتانوپروست) و دستهٔ داروهای اُسموتیک (گلیسیرین و مانیتول) هستند.
داروهای ادرارآور (دیورتیک) برای کاهش تولید و در نتیجه کاهش تجمع مایع در چشم استفاده می‌شوند.
از داروهای مورد استفاده در درمان فشار خون بالا نیز برای درمان گلوکوم (بدون آسیب عصب بینایی یا از بین رفتن بینایی) استفاده می‌شود تا از بروز گلوکوم جلوگیری شود.
هرکدام از داروهای نامبرده شده ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر مورد استفاده قرار گیرند.

جراحی
در صورتی که با قطره‌های چشمی نتوان بیماری را کنترل نمود، می‌توان از جراحی با لیزر یا جراحی با برش (جراحی انسزیونال) کمک گرفت.

توصیه‌های درمانی
چندین دسته و برندهای زیادی قطرهٔ چشم گلوکوم وجود دارد. پزشک چشم داروهایی را که احساس می‌کند برای نیازهای فردی موثرتر است تجویز می‌کند.
در بعضی موارد ممکن است بیش از یک نوع قطرهٔ چشم مورد نیاز و تجویز قرار گیرد.
مدت استفاده از قطرهٔ چشم گلوکوم: گلوکوم به‌طور معمول یک بیماری مزمن است؛ به این معنی که ممکن است روزانه نیاز به استفاده از قطرهٔ چشمی برای بقیه عمر خود داشته باشید تا از بین رفتن گلوکوم جلوگیری کنید.
در بعضی موارد، پزشک چشم ممکن است برای کاهش خطر کاهش بینایی، داروی خوراکی (قرص) تجویز کند.
برای امنیت و رفاه خود، مهم است که داروهای روزانه گلوکوم خود را طبق دستورالعمل مصرف کنید. بی‌دقتی و عدم رعایت رژیم‌های درمانی گلوکوم، تجویز پزشکان چشم، یکی از دلایل اصلی نابینایی ناشی از گلوکوم است.
اگر متوجه شدید که قطره‌های چشمی که از آن برای گلوکوم استفاده می‌کنید ناراحت‌کننده یا ناخوشایند هستند، هرگز آن‌ها را قطع نکنید بدون این‌که ابتدا با پزشک چشم خود در مورد یک روش درمانی جایگزین احتمالی مشورت کنید.

آب سیاه

آب سیاه چشم یا همان گلوکوم باعث آسیب رسیدن به عصب بینایی چشم می شود و با مرور زمان نیز این بیماری بدتر شده و اغلب با افزایش فشار داخل چشم ارتباط دارد

آب مرواریدبزرگنمایی یک چشم دچار آب مروارید در یک اسلیت لمپ با نوردهی منتشرتخصصچشم‌پزشکی طبقه‌بندی و منابع بیرونیآی‌سی‌دی-۱۰H۲۵-H۲۶, H۲۸, Q۱۲.۰آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام366دادگان بیماری‌ها2179مدلاین پلاس001001
آب مروارید یا کاتاراکت (به فرانسوی: cataracte)  نوعی بیماری‌ چشم با دلایل مختلف است که با تار شدن عدسی چشم آغاز شده و با افزایش تیرگی و کدر شدن عدسی، بینایی چشم مختل می‌شود. خوشبختانه بیماری چشمی آب مروارید در بیشتر موارد در زمانی که باعث اختلال در بینایی شده باشد با جراحی ظریفی برطرف می‌شود.
ریشه‌های بیماری
این بیماری به دلایل زیر بروز می‌کند:
کهولت سن (شایع‌ترین علت)
ضربه به سر که موجب اختلال در تغذیه عدسی می‌شود
اشعه‌های یونیزه (اشعه x)، اشعه گامای ناشی از تلویزیون‌های قدیمی
تماس طولانی با نور آفتاب (پرتو فرابنفش)
دیابت
ضربه به چشم و عدسی
بیماری های تیروئید
نقصان‌های مادرزادی
سوءتغذیه
مصرف طولانی مدت بعضی از داروها مثل کورتون‌ها
عقاید اشتباه درباره آب مروارید
عقاید غلطی دربارهٔ آب مروارید رایج است، اما باید گفت که آب مروارید:

پرده‌ای روی چشم نیست؛
بر اثر استفاده بیش از حد از چشم به وجود نمی‌آید؛
سرطان نیست؛
از یک چشم به چشم دیگر سرایت نمی‌کند؛
سبب کوری غیرقابل برگشت نمی‌شود.
آب آوردن چشم به معنی ایجاد آب مروارید است و ربطی به ریزش اشک ندارد.
علائم
از علامت‌های آب مروارید می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:

دو بینی اشیاء
تار دیدن که معمولاً در نور روشن بیشتر این اتفاق می‌افتد. معمولاً این حالت برای اولین بار شب‌ها هنگام دیدن نور ماشین‌ها به صورت هاله اتفاق می‌افتد.
کدر شدن و به رنگ سفید شیری درآمدن مردمک ها
•به نظر محققان استفاده از عینک‌های آفتابی غیراستاندارد بیشتر از عینک نزدن، به چشم آسیب وارد می‌کند و یکی دلایل بروز آب مروارید است. بر این اساس عینک‌های تیره آفتابی سبب بازشدن مردمک چشم می‌شود و در صورتی که شیشه عینک قادر به جذب اشعه UV نباشد، این اشعه بیش از مواقعی که فرد عینک نمی‌زند، سبب آسیب به چشم می‌شود.
دید ابری
مشخص‌ترین نشانه که می‌تواند حاکی از تحت تأثیر قرار گرفتن چشم به واسطه آب مروارید باشد، دید ابری یا پدیدار شدن لکه‌های تیره در میدان دید است. در ابتدا، این شرایط ممکن است متناوب یا نسبتاً جزئی به نظر برسد، اما با گذشت زمان، تیرگی می‌تواند شرایط وخیم‌تری پیدا کند و انجام فعالیت‌های روزانه مانند رانندگی و حضور در محل کار را سخت‌تر از گذشته سازد. دید ابری ناشی از آب مروارید در صورت درمان نشدن، می‌تواند موجب تاری و تیرگی هرچه بیشتر دید شود. این شرایط انجام فعالیت‌هایی مانند رانندگی یا تشخیص چهره دیگران را برای بیمار دشوار می‌کند. 

مشکلات دید در شب
یکی از نخستین نشانه‌های ابتلا به آب مروارید، بروز مشکل دید در شب است. آب مروارید اغلب موجب تیرگی دید می‌شود و ممکن است به شکل‌گیری سایه‌های زرد یا قهوه‌ای در بینایی نیز منجر شود.در ابتدا، این شرایط مشکل جدی طی روز ایجاد نمی‌کند، چراکه به‌طور معمول نور کافی برای جبران تیرگی دید وجود دارد. با وجود این، هنگام شب این شرایط مشکل آفرین می‌شود و خطرات جدی برای بیمار هنگام انجام فعالیت‌هایی مانند رانندگی یا کار با ماشین آلات سنگین ایجاد خواهد کرد.

ناراحتی در مواجهه با نور
به‌طور کلی، حساسیت به نور امری طبیعی است. احساس ناراحتی هنگام خروج از اتاقی تاریک و ورود به فضایی روشن یا هنگام نگاه کردن به نور چراغ قوه، شرایطی غیرمعمول نیست. اما حساسیت به نور نباید از این حد فراتر برود.حساسیت به نور در افراد مبتلا به آب مروارید یک نشانه آشنا و مشکل آفرین است. در حقیقت، مشاهده نور می‌تواند ناراحت‌کننده و حتی دردناک باشد. این شرایط هنگام شب و در زمان رانندگی به واسطه روشن بودن چراغ خودروهای عبوری مشکل آفرین است.

پدیدار شدن هاله نور
پدیدارشدن هاله‌ها یا حلقه‌های باریک نور در اطراف منابع نور (معمولاً در شب) یکی از نشانه‌های مشکلات بینایی مرتبط با آب مروارید است. به گزارش عصر ایران، تیرگی عدسی چشم اغلب به پراش نور عبوری از چشم منجر می‌شود. نتیجه این شرایط پدیداری هاله‌ها در اطراف منبع نور است که می‌تواند بسیار منحرف‌کننده و زمینه ساز شکل‌گیری خطر باشد.

نیاز مکرر به تعویض عینک یا لنز تماسی جدید
یکی از نشانه‌های آشکار تجربه مشکلات بینایی مرتبط با آب مروارید نیاز مکرر به تغییر نسخه عینک یا لنز تماسی نسبت به گذشته‌است. در حالت عادی این به روزرسانی‌ها باید هر چند سال یک بار و نه هر یک سال یا شش ماه یک بار انجام شود. حتی اگر این شرایط با آب مروارید درارتباط نباشد، نشان دهنده بروز نوع دیگری از بیماری چشمی است که به توجه فوری پزشکی نیاز دارد.

دید گل آلود
یکی از نشانه‌های ابتلا به آب مروارید دید گل آلود است. این شرایط به دلیل تراکم پروتئینی که در اطراف عدسی چشم جمع می‌شود، شکل می‌گیرد و دید را به تدریج قهوه‌ای‌تر یا حتی زرد رنگ می‌کند و از قدرت بینایی می‌کاهد. آب مروارید در صورت درمان نشدن می‌تواند چنان در بینایی اختلال ایجاد کند که بیمار احساس استفاده از عینک آفتابی را دارد، در حالی که این گونه نیست. اگرچه این شرایط در طول روز ممکن است مشکل آفرین نباشد، اما هنگام شب بسیار خطرناک است.

دو بینی
دو بینی می‌تواند نشانه‌ای از تجمع پروتئین در اطراف عدسی چشم باشد که مشاهده محیط اطراف به صورت درست را برای بیمار دشوار می‌کند.البته دوبینی می‌تواند نشانه‌ای از مشکلات جدی دیگر مانند تورم قرنیه، سکته مغزی یا شکل‌گیری یک تومور مغزی نیز باشد. تمامی این موارد، بیماری‌های نگران‌کننده‌ای است؛  از این رو، مراجعه به پزشک اهمیت دارد.

روش‌های درمان
در گذشته جراح چشم عدسی را وقتی کاملاً کدر شده بود از چشم خارج می‌کرد و دید را با عینک اصلاح می‌نمود. اما امروزه متخصصان می‌گویند بهتر است قبل از اینکه عدسی کاملاً سفت شود عمل جراحی انجام گیرد.

تصویری از چشم دچار آب مروارید
در روشی جدیدتر موسوم به اکسترنال از لنزی که از جنس کریستال و گونه‌ای پلاستیک است استفاده می‌شود و هنوز نیز کاربرد دارد. در این روش لنز مصنوعی جایگزین عدسی چشم می‌شود.
تازه‌ترین روش درمان آب مروارید عمل فیکو است. این روش هم برمبنای جایگزینی لنز به جای عدسی است، اما لنز مورد نیاز از جنس پلاستیک شفاف و قابل انعطاف یا به اصطلاح تاشو (foldable) است که آن را توسط ابزار ویژه‌ای لوله کرده و از سوراخی در قرنیه به اندازه ۳ میلی‌متر وارد کپسول عدسی قبلی که اکنون از چشم خارج شده‌است می‌کنند و لنز درون کپسول باز می‌شود و به حالت مطلوب درمی‌آید.

آب مروارید

آب مروارید یا کاتاراکت نوعی بیماری‌ چشم با دلایل مختلف است که با تار شدن عدسی چشم آغاز شده و با افزایش تیرگی و کدر شدن عدسی، بینایی چشم مختل می‌شود. خوشبختانه بیماری چشمی آب مروارید در بیشتر موارد در زمانی که باعث اختلال در بینایی شده باشد با جراحی ظریفی برطرف می‌شود.

دُمَل یا آبسه (به انگلیسی: Abscess) به جمع شدن چرک در جایی از بافت گفته می‌شود.علائم و نشانه‌های دمل شامل مواردی همچون قرمزی، درد، گرمی و ورم می‌شود. این ورم را هرگاه فشار دهیم، به نظر می‌رسد که درون آن از مایعی پر شده‌است. منطقهٔ قرمز شده اغلب فراتر از ورم نیز می‌رود. کفگیرک‌ها یا کورک‌ها انواعی از دمل هستند که اغلب دارای فولیکول مو می‌باشند و این مورد در نوع دمل بزرگ اندازهٔ بزرگ‌تری دارد.
دمل‌ها معمولاً به دلیل عفونت باکتریایی به وجود می‌آیند. اغلب باکتری‌های مختلفی در یک عفونت درگیر هستند. در ایالات متحده و بسیاری از نقاط دنیا، معمول‌ترین باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین است. در مواردی به ندرت پیش می‌آید که انگل نیز باعث دمل می‌شود و این امر بیشتر در کشورهای در حال توسعه معمول است. دمل پوستی معمولاً با شکل ظاهر آن تشخیص داده می‌شود و بعد با برش و بازکردن آن تأیید می‌شود. در مواردی که تشخیص چندان واضح نیست، می‌توان از تصویربرداری فراصوت استفاده کرد. در دمل‌های به وجود آمده اطراف مقعد، لازم است سی‌تی اسکن صورت گیرد تا میزان عمق عفونت شناسایی شود.
درمان استاندارد بسیاری از دمل‌های بافت نرم یا پوستی با برش آن برای بازکردن و خشک شدن انجام می‌شود. استفاده از آنتی‌بیوتیک برای این نوع دمل در افرادی که سالم هستند و به غیر از دمل مشکل دیگری ندارند، به نظر تأثیری ندارد. شواهد اندکی وجود دارد که می‌گویند حفرهٔ ایجاد شده بعد از خشک شدن دمل را نباید با گاز پانسمان بست. درست بعد از خشک شدن دمل، اگر به جای این که آن را باز بگذاریم، آن را ببندیم احتمال بهبودی افزایش می‌یابد، بدون این که خطر بازگشت دمل وجود داشته باشد. اغلب استفاده از سوزن سرنگ برای کشیدن چرک به بیرون کافی نیست.
دمل‌های پوستی مشکلی رایج هستند و در سال‌های اخیر رایج‌تر نیز شده‌اند. عوامل خطر شامل استفاده از تزریق دارو به صورت درون‌وریدی می‌شود که نرخ افراد گزارش شده در این مورد تا ۶۵ درصد بوده‌است. در سال ۲۰۰۵، در ایالات متحده، ۳٫۲ میلیون نفر برای مشکل دمل به بخش اورژانس بیمارستان‌ها مراجعه کردند. در استرالیا حدود ۱۳ هزار نفر به خاطر این بیماری در سال ۲۰۰۸ در بیمارستان بستری شدند.

آبسه

آبله‌مُرغان (به انگلیسی: Chickenpox)، یک بیماری عفونی خفیف و بسیار واگیردار است. این بیماری که در کودکان شایع‌تر است، در پی عفونت اولیهٔ ویروس واریسلا زوستر ایجاد می‌شود. آبله‌مرغان منجر به ایجاد بثورات پوستی و تاول‌های کوچک و خارش‌دار شده که در نهایت، پوسته‌پوسته می‌شوند. این تاول‌ها معمولاً از قفسه سینه، پشت و صورت آغاز می‌شوند. سپس به پوست سایر اندام‌ها گسترش می‌یابند. بثورات و سایر علائم مانند تب، خستگی و سردرد معمولاً پنج تا هفت روز طول می‌کشد. عوارض این بیماری ممکن است گاهی شامل ابتلا به سینه‌پهلو، التهاب مغز و عفونت‌های پوستی باکتریایی باشد. این بیماری، معمولاً در بزرگسالان، شدیدتر از کودکان است.
آبله‌مرغان یک بیماری هوابرد است که از طریق سرفه و عطسه فرد مبتلا به‌راحتی از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کند. دوره نهفتگی آن، ۱۰ تا ۲۱ روز است و پس از آن، بثورات، ظاهر می‌شوند. انتقال این بیماری به سایر افراد، از یک تا دو روز پیش از ظاهر شدن بثورات در فرد مبتلا تا زمانی که تمام ضایعات پوسته‌پوسته شوند، امکان‌پذیر است. ویروس همچنین ممکن است از طریق تماس با تاول‌ها منتشر شود. این بیماری معمولاً بر اساس علائم ظاهری بیمار، قابل تشخیص است. اما در موارد غیرمعمول می‌توان با انجام آزمایش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR) از مایع تاول‌ها، ماهیت بیماری، تأیید شود. آبله‌مرغان معمولاً فقط یک بار در طول زندگی مبتلایان باعث بیماری می‌شود. البته ممکن است که عفونتی مجدد توسط این ویروس رخ دهد، اما عفونت مجدد، معمولاً هیچ علامتی ایجاد نمی‌کند.
از زمان معرفی واکسن آبله‌مرغان در سال ۱۹۹۵، تعداد موارد و عوارض ناشی از این بیماری به‌شدت کاهش یافته‌است. حدود ۷۰ تا ۹۰ درصد از افراد واکسینه‌شده، از ابتلا به این بیماری یا بروز وضعیت حاد آن محافظت می‌کند. ایمن‌سازی روتین کودکان در بسیاری از کشورها توصیه می‌شود. درمان مبتلایان ممکن است شامل تجویز لوسیون کالامین برای کاهش خارش‌ها، کوتاه نگه داشتن ناخن‌ها برای کاهش آسیب ناشی از خاراندن و استفاده از استامینوفن برای کمک به تب باشد. برای کسانی که در معرض خطر عوارض حاد این بیماری هستند، داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر توصیه می‌شود.
آبله‌مرغان در تمام نقاط جهان رخ می‌دهد. در سال ۲۰۱۳، حدود ۱۴۰ میلیون مورد آبله‌مرغان و زونا در سراسر جهان، برآورد شد. از زمان ایمن‌سازی افراد، میزان ابتلا به آبله‌مرغان، در ایالات متحده نزدیک به ۹۰٪ کاهش یافته‌است. در سال ۲۰۱۵ آبله‌مرغان منجر به مرگ ۶٬۴۰۰ نفر در سراسر جهان شد که این تعداد، نسبت به ۸٬۹۰۰ مورد در سال ۱۹۹۰ کاهش یافته‌است. مرگ در حدود ۱ مورد از هر ۶۰٬۰۰۰ مورد اتفاق می‌افتد.
این بیماری دارای واکسن میباشد که متاسفانه در برخی کشور ها همچون ایران هنوز وارد نشده و حتی در دستورکار نیز قرار نگرفته.

آبله مرغان

آبله، (به انگلیسی: smallpox) نوعی بیماری واگیر ویروسی حاد بود که عامل آن، ویروس واریولا متعلق به سردهٔ ارتوپاکس ویروس است. آخرین نمونهٔ طبیعی ویروس آبله در اکتبر ۱۹۷۷ تشخیص داده شد و سازمان جهانی بهداشت ریشه‌کن کردن بیماری را با انجام عمل پیش‌گیری آبله‌کوبی «از سطح زمین» در ۱۹۸۰ تأیید کرده و آن را به تنها بیماری انسانی ریشه کن شده تبدیل کرد. احتمال مرگ پس از ابتلا به بیماری حدود ۳۰ درصد بوده که این رقم در نوزادان حتی بالاتر هم بود. معمولاً کسانی که از این بیماری نجات پیدا می‌کردند زخم‌های پوستی زیادی را برای ادامه زندگی به همراه داشتند و حتی گاهی فرد دچار نابینایی می‌شد.
علائم ابتدایی این ویروس شامل تب و استفراغ بود. به دنبال این علائم زخم‌هایی در دهان و روی پوست ایجاد می‌گردید. پس از چند روز این زخم‌های پوستی تبدیل به تاول‌های پر از مایع با مرکزی فرورفته می‌شدند. سپس این برجستگی‌ها پوسته پوسته شده و می‌افتادند و زخمی از خود به جای می‌گذاشتند. این بیماری بین افراد یا از طریق اشیا آلوده پخش می‌شد. پیشگیری این بیماری عمدتاً به کمک واکسن آبله میسر شد. پس از گسترش بیماری استفاده از داروهای ضد ویروس هم گاهی تأثیر گذار بودند اما چنین داروهایی تا زمانی که بیماری ریشه‌کن نشده بود، در دسترس نبودند.
ویروس آبله در رگ‌های کوچک پوست، دهان و گلو جای‌گیری می‌کند.
منشأ بیماری آبله نامعلوم بوده اما اولین شواهد این بیماری در مومیایی‌های مصری و مربوط به حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد است.
گمان می‌رود که آبله ۱۰،۰۰۰ سال پیش از میلاد در میان مردم پدید آمده باشد.
شاید نخستین نشانهٔ پدیداری آبله جوش‌های چرکی یافت شده در بدن مومیایی شدهٔ رامسس پنجم، فرعون مصر، باشد.
تا قبل از اینکه محمد بن زکریای رازی کتاب «الجدری و الحصبه» را بنویسد آبله با سرخک یکی گرفته می‌شد رازی در این کتاب که کهن‌ترین و مهم‌ترین کتابی است که پیرامون آبله و سرخک نوشته شده‌است، این دو بیماری را دو بیماری جداگانه دانسته به بیان تفاوت‌های ان دو پرداخت.
در اروپای قرن هجدهم، تخمین زده می‌شود که سالانه ۴۰۰،۰۰۰ نفر بر اثر این بیماری جان خود را از دست می‌دادند و یک سوم از همه موارد نابینایی به دلیل آبله بود. گمان می‌رود که پیرامون ۳۰۰ تا ۵۰۰ میلیون مرگ در سدهٔ بیستم از آبله برخاسته باشد. تا سال ۱۹۶۷، ۱۵ میلیون مورد در سال رخ می‌دهد. ازجملهٔ افراد برجسته‌ای که مبتلا به آبله بودند: ولفگانگ آمادئوس موتسارت، گاو نشسته، رامسس پنجم، هنری هشتم، ادوارد ششم، پتر دوم روسیه، جرج واشینگتن، اندرو جکسون.
به نظر می‌رسد آبله کوبی در چین در حدود دهه ۱۵۰۰ آغاز شده‌است. اروپا این کار را در نیمه اول قرن هجدهم آغاز کرد. در سال ۱۷۹۶، ادوارد جنر واکسن مدرن آبله را معرفی کرد. در سال ۱۹۶۷، سازمان جهانی بهداشت تلاش خود را برای از بین بردن این بیماری بیشتر کرد. آبله یکی از دو بیماری عفونی است که ریشه کن شده‌است و دیگری در سال ۲۰۱۱ طاعون گاوی بود. اصطلاح آبله برای اولین بار در قرن شانزدهم در انگلستان برای تشخیص بیماری از سیفلیس استفاده شد که در آن زمان به عنوان «آبله بزرگ» شناخته می‌شد. نام‌های تاریخی دیگر این بیماری عبارتند از: آبله، هیولای خالدار و طاعون قرمز.

آبله

آپاندیسیت (به انگلیسی: Appendicitis) یا آویزآماس به التهاب ناگهانی آپاندیس گفته می‌شود. آپاندیس زائده‌ای کوچک و انگشتی‌شکل است که از رودهٔ بزرگ منشعب می‌شود. هر سال از هر ۵۰۰ نفر، یک نفر دچار آپاندیسیت می‌شود و این عمل شایع‌ترین عمل اورژانسی شکم است.
این بیماری پیشگیری ندارد و در صورت بروز آپاندیسیت و تأخیر در تشخیص و جراحی به دلیل احتمال پارگی آپاندیس می‌تواند مرگبار باشد.

آپاندیسیت

آتاکسی یک بیماری عصبی است که با ناهماهنگی و بی نظمی حرکات ارادی مشخص می شود. می توان آن را به آتاکسی مخچه ای (ناشی از بیماری مخچه) و آتاکسی حسی(ناشی از اختلال در حس عمقی) طبقه بندی کرد. علائم شامل اختلال در راه رفتن، مشکلات هماهنگی اندام و احتمالاً اختلالات گفتاری است. آتاکسی حاد ممکن است به علت سکته‌های مغزی، خونریزی‌ها یا تومورها به وجود آید، در حالی که آتاکسی مزمن می‌تواند پیشرونده باشد و با بیماری‌های متابولیک یا دژنراتیو مرتبط باشد. بیماران ممکن است علائمی مانند تاب خوردن، مشکل در چرخش و راه رفتن ناپایدار را داشته باشند. اگر حرکات آتاکسیک به طور ناگهانی ایجاد شود که نشان دهنده افزایش بالقوه فشار داخل جمجمه است، مداخلات اورژانسی بسیار مهم است.

آتاکسی

تصلب شرایین یکی از دلایل عمده مرگ و میر در بزرگسالان در جوامع پیشرفته و نیز کشورهای با میزان بالای استرس است، به‌طوری‌که برای ایران، به تنهایی سالانه حدود سیصد هزار مرگ قلبی مرتبط دربردارد.
تصلب شرایین که علت اصلی بروز بیماری‌های ایسکمی دهنده رگ‌های قلب و مغز به‌شمار می‌رود، از زمان‌های بسیار قدیم شناخته شده بوده‌است. قدیمی‌ترین ضایعه آترواسکلروز که مشخصات آن از نظر آسیب‌شناسی شرح داده شده در اجساد مومیایی شده مصر باستان با قدمت بیش از سه هزار سال قبل از میلاد پیدا شد. این گرفتاری یک روند التهابی مزمن است که در طی آن فرایندهای ایمنی با عوامل خطرساز متابولیک واکنش نموده و موجب شروع، گسترش و فعال شدن این ضایعه در رگ‌های بزرگ و متوسط می‌گردند. لخته‌ای که به دنبال شکاف خوردن ضایعه آترواسکلروتیک یا به دنبال کنده شدن سلول‌های اندوتلیوم در محل ضایعه در رگ گرفتار پدید می‌آید می‌تواند موجب آنفارکتوس بافتی (میوکارد و مغز) شود.
ادوارد جنر (Edward Jenner) که برای نخستین بار واکسیناسیون را معرفی نمود، برای اولین بار نیز فرضیه وجود گرفتگی در رگ‌های کرونر را به عنوان علت بروز آنژین پایدار در سال ۱۷۸۶ مطرح کرد. جیمز هریک (James Herrick) در ۱۹۱۲ ثابت نمود که مسدود شدن شریان‌های به شدت آترواسکلروتیک کرونر توسط یک لخته عامل بروز آنفارکتوس حاد میوکارد می‌باشد. حدود ۵۰ سال طول کشید تا کونستانتینیدس (Constantinides)، چاپمن (Chapman) و فریدمن (Friedman) در سال ۱۹۶۰ با آتوپسی‌های دقیق مراحل پیشرفت و گسترش آترواسکلروز و تشکیل لخته را شرح دادند. آین متخصصین بحث شکاف خوردن پلاک آترواسکلروتیک را به عنوان عامل شروع روند تشکیل لخته را مطرح کردند. بعدها محققین دریافتند که کنده شدن لایه اندوتلیوم از روی پلاک آترواسکلروتیک می‌تواند این روند را فعال کند. هم‌اکنون مشخص شده‌است که تشکیل لخته بر روی پلاک آترواسکلروتیک پاره شده یا پلاکی که لایه اندوتلیوم از روی آن کنده شده‌است عامل بروز آنفارکتوس حاد میوکارد، آنژین ناپایدار و بسیاری از موارد مرگ ناگهانی بوده که به مجموعه این موارد با نام سندروم‌های حاد کرونری یاد می‌شود.

آترواسکلروز

آتلکتازی (به انگلیسی: Atelectasis) یا شُش‌چسبیدگی فرواُفت شش، عبارت است از جمع شدن یک قسمت از ریه یا تمامی یک ریه. این وضعیت باعث عدم جذب اکسیژن به مقدار کافی از ریه می‌شود. دیدن آتلکتازی در رادیوگرافی قفسه سینه شایع است.
آتلکتازی انبساط ناقص یا روی هم خوابیدن حباب‌های ریوی یا قطعه‌ای از ریه یا لب یا لب‌های ریه است. اتساع ناقص ریه‌ها در موقع تولد یا پیدایش حالت به‌هم چسبیده و بی‌هوا در قسمتی از ریه که ناشی از انسداد نایژه مربوط به آن یا فشار خارجی است باعث آتلکتازی می‌شود. در این بیماری هوای موجود در بافت قسمت مبتلای ریه جذب شده، دیواره‌های آن روی هم می‌خوابند.

آتلکتازی

آدنوم یا آدنوما (به انگلیسی: Adenoma) به تومور خوش‌خیم با منشأ بافت غددی گفته می‌شود. این تومور در غددی مانند هیپوفیز، کولون، کبد، تیروئید، پاراتیروئید، غده فوق کلیوی و… تشکیل می‌شود. علائم آن اغلب ناشی از فشار بر بافتهای مجاور و ترشح هورمونهای مربوط به بافت منشأ می‌باشد. مثلاً آدنوم هیپوفیز با فشار بر بافتهای مجاور موجب تاری دید و سردرد شده و با ترشح هورمون رشد منجر به درشت‌پایانکی (آکرومگالی) می‌شود.
آدنوما اصولاً خوش‌خیم است ولی ممکن است بافت تومورال بدخیم نیز باشد. به تومور بدخیم با منشأ بافت غددی آدنوکارسینوم می‌گویند. گاه توده‌های آدنومی بعد از چند سال به کارسینوم مبدل می‌شوند مانند سرطان روده بزرگ.

آدنوم

کمبود هورمون‌های قشر غده فوق کلیوی (هیپوکورتیکوئیدی) باعث بیماری آدیسون (به انگلیسی: Addison diseases) می‌شود.
به هورمونهای مترشحه از بخش قشری غده فوق کلیوی کورتیکواستروئیدها (Corticosteroids) گفته می‌شود. کورتیکواستروئیدها به دو گروه عمده مینرالوکورتیکوئیدها (mineralocorticoids) مانند آلدوسترون و گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) مانند کورتیزول تقسیم‌بندی می‌شوند.
مینرالوکورتیکوئیدها در تنظیم آب و الکترولیتها در بدن نقش دارند. گلوکوکورتیکوئیدها نقشهای مختلفی در بدن دارند از جمله کاهش التهاب، تخفیف واکنشهای ایمنی، تأثیر بر متابولیسم و افزایش قند خون.
بیماری آدیسون بیماری نادری است که شیوع آن در مردان و زنان تقریباً برابر است. علایم بیماری ممکن است به آهستگی و در طی چند ماه تا چند سال بروز کنند و در هر سنی قابل مشاهده‌است.
علت بیماری معمولاً عبارت است از تخریب تدریجی و پیش‌رونده غدد فوق‌کلیوی احتمالاً به دلیل خود ایمنی. البته نارسایی غدد فوق کلیوی ممکن است به دنبال بیماری‌های زیر نیز ایجاد شود: سل، سرطان، بیماریهای هیپوفیز و قطع ناگهانی مصرف کورتون.

آدیسون

خمیدگی مفاصل  یا آرتروگریپوزیس (به انگلیسی: Arthrogryposis) به اختصار AMC ، یک بیماری ارثی نادر است که نوزاد دچار کنترکچرهای متعدد مفصلی، ضعف عضلات و فیبروز است. معمولاً این بیماری هر چهار اندام را تا حدودی درگیر می‌سازد و ضعف عضلانی و محدودیت حرکتی ایجاد می‌کند. شیوع آن یک در هر سه هزار تولد زنده است.
آسان‌ترین طریقه برای تشخیص این مریضی جدا کردن و طبقه‌بندی یک مورد خاص آن به یکی از سه گروه دیل می‌باشد.
اختلالاتی که عمدتآ اندام‌ها را دچار می‌سازد
اختلالاتی که اندام‌ها را همراه با قسمتی از بدن درگیر می‌سازد
اختلالاتی که اندام‌ها را همراه با دستگاه عصبی مرکزی درگیر می‌سازد

آرتروگریپوزیس

التهاب مفصل یا آرتریت (به انگلیسی: Arthritis) به برافروختگی مفصل که با ورم و درد و محدودیت حرکت همراه است، گفته می‌شود.(ایجاد عفونت در یک مفصل) فرهنگستان زبان فارسی برای آرتریت، واژه‌های بندآماس و مفصل‌آماس را تصویب کرده‌است.
این التهاب و درگیری می‌تواند عاملی عفونی داشته باشد مانند آرتریت عفونی توسط استافیلوکوک طلایی و تب حاد روماتیسمی (استرپتوکوک) یا عاملی مزمن مانند آرتروز. آرتریت غیر عفونی در آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی) و نقرس، آرتریت ری اکتیو و آرتروز نیز دیده می‌شود. آرتریت می‌تواند یک مفصل یا هم‌زمان چند مفصل (پلی آرتریت) را درگیر کند. آرتریت می‌تواند در یک مفصل عودکننده باشد یا مرتب از مفصلی به مفصل دیگری تغییر مکان دهد (مهاجر). گاهی آرتریت صبحگاهی است یعنی صبح‌ها موقع بیدارشدن از خواب مفصل خشک و دردناک است.
معمولاً مفصل درگیر دردناک، متورم و ملتهب است و محدودیت حرکتی دارد.
در آرتریت اغلب سطح مفصلی و غضروف مفصلی درگیر هستند.

آرتریت

آرتریت تاکایاسو (به انگلیسی: Takayasu's_arteritis) یا سندرم قوس آئورت بیشتر رگ‌های بزرگ (عمدتاً آئورت و شاخه‌های آن و عروق اصلی ریه) را درگیر می‌کند. گاه از این بیماری با نام‌های گرانومالوتوز و یا بزرگی سلول یاد می‌شود تا ناهنجاری اصلی میکروسکپی (ضایعات ندولی کوچکی که در اطراف سلول‌های بزرگ خاصی در دیواره رگ به وجود میآید) توصیف شود . این بیماری در خانم های جوان بیشتر دیده میشود.

آرتریت تاکایاسو

آرتریت روماتوئید (به انگلیسی: rheumatoid arthritis) یا روماتیسم مفصلی شایعترین بیماری التهابی سیستمیک مفاصل بوده و جزء بیماری‌های خود ایمنی مزمن محسوب می‌شود. شیوع جهانی آن حدود یک درصد گزارش شده‌است. زنان، سیگاری‌ها و افراد دارای سابقه خانوادگی مثبت بیشتر به این بیماری مبتلا می‌شوند. ناتوانی در این بیماری شایع و قابل توجه است. به گونه ای که در یک مطالعه همگروهی در آمریکا ۳۵٪ افراد مبتلا به آرتریت روماتویید بعد از ۱۰ سال دچار ناتوانی در انجام کار شده بودند. معیارهای تشخیصی آن درگیری حداقل یک مفصل همراه با تورم و درد است. احتمال تشخیص آرتریت روماتویید با افزایش تعداد مفاصل کوچک درگیر افزایش می‌یابد.

آرتریت روماتوئید

روماتیسم مفصلی

آرتریت ایدیوپاتیک جوانان که قبلاً به عنوان آرتریت روماتوئید نوجوانان شناخته می شد، شایع ترین نوع آرتریت در کودکان زیر 16 سال است.
این بیماری می تواند باعث درد مداوم، تورم و سفتی مفاصل شود. برخی از کودکان ممکن است علائم را تنها برای چند ماه تجربه کنند، در حالی که برخی دیگر علائم را برای چندین سال دارند.
برخی از انواع آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان می توانند عوارض جدی مانند مشکلات رشد، آسیب مفاصل و التهاب چشم ایجاد کنند. درمان بر کنترل درد و التهاب، بهبود عملکرد و جلوگیری از آسیب تمرکز دارد.

آرتریت ایدیوپاتیک جوانان

آرتریت سلول غول آسا ، که همچنین تحت عنوان آرتریت سلول ژآنت یا آرتریت گیجگاهی نیز خوانده می شود، یک واسکولیت بوده که با التهاب شریان های متوسط و بزرگ مشخص می شود.
این واسکولیت، یک یا چند شاخه شریان کاروتید (به ویژه شریان تمپورال) را درگیر می کند و به همین دلیل یکی از راه های مهم تشخیص آرتریت گیجگاهی (تمپورال)، بیوپسی از شریان تمپورال است. با این حال، این واسکولیت یک بیماری سیستمیک بوده که می تواند عروق مناطق مختلف بدن، به ویژه آئورت و شاخه های اصلی آن را مبتلا کند.
آرتریت سلول غول آسا (ژآنت) ارتباط نزدیکی با پلی میالژی روماتیکا دارد. پلی میالژی روماتیکا با خشکی، تیرکشیدن، و درد در عضلات گردن، شانه ها، بخش تحتانی کمر، لگن، و ران ها مشخص می شود.
در بیشتر موارد، پلی میالژی روماتیکا به صورت منفرد روی می دهد، اما ممکن است در ۴۰ تا ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به آرتریت تمپورال (گیجگاهی) نیز دیده شود. افزون بر این، تقریبا ۱۰ تا ۲۰ درصد از بیمارانی که در ابتدا علائم پلی میالژی روماتیکا را بروز می دهند، بعدا به سمت آرتریت گیجگاهی پیش می روند.
این ارتباط قوی بین آرتریت سلول ژآنت و پلی میالژی روماتیکا همراه با داده های حاصل از مطالعات پاتوفیزیولوژیک به طور فزاینده ای از این مفهوم پشتیبانی می کنند که آرتریت سلول غول آسا و پلی میالژی روماتیکا دو سمت طیف یک بیماری هستند.

آرتریت تمپورال

تنیس البو یا آرنج تنیس بازان Tennis elbow یا Lateral epicondylitis شایعترین علت درد آرنج است. درد معمولاً در قسمت خارجی آرنج احساس میشود.
علت این نامگذاری شیوع زیاد تنیس البو یا آرنج تنیس بازان در بین تنیس بازان است. ( Elbow به معنای آرنج است پس میتوان این بیماری را بصورت تحت اللفظی آرنج تنیس بازان نامید). البته تنیس البو یا آرنج تنیس بازان در بسیاری ورزش های دیگر بخصوص آنهایی که با راکت انجام میشوند دیده میشود.

آرنج تنیس‌بازان

هر قلب دو دهلیز در بالا و دو بطن در پایین دارد که وظیفه کنترل ضربان‌های قلب بر عهده دهلیز راست است. گره سینوسی یا SA نوعی ضربان ساز طبیعی است که با ایجاد سیگنال‌های الکتریکی، دستور هر ضربان را صادر می‌کند.
با انقباض دهلیزها، خون به درون بطن‌ها می‌ریزد و با دسته‌ای دیگر از سیگنال‌های الکتریکی شرایط برای انقباض بطن‌ها و تخلیه خون اکسیژن دار از آنها به ارگان‌های دیگر بدن فراهم می‌شود. تمامی این اتفاقات در یک ضربان صورت می‌گیرد و یک قلب سالم در هر دقیقه بین 60 تا 100 ضربان انجام می‌دهد.
اما گاهی در اثر عواملی چون آسیب دیدگی قلب، ضعیف شدن آن و یا استرس و تنش‌های عصبی، ضربان قلب دچار بی نظمی می‌شود؛ این بی نظمی می‌تواند به صورت کاهش یا افزایش تپش‌های قلب خود را نشان دهد. آریتمی قلبی عنوانی است که به این حالت اطلاق می‌شود.
در حالتی که تعداد ضربان های قلب از حالت عادی بیشتر باشد، آریتمی قلب از نوع تاکی کاردی (Tachycardia) است. در حالتی هم که قلب کمتر از حالت عادی ضربان داشته باشد، فرد دچار آریتمی قلبی برادی کاردی (Bradycardia) شده است. نوع دیگری از آریتمی هم تحت عنوان ضربان های زودرس قلب یا اکتوپی نامیده می شود. درمان آریتمی برای موارد حاد آن بسیار اهمیت دارد و هر گونه بی توجهی نسبت به آن حتی می تواند باعث مرگ شخص گردد.

آریتمی قلب

مازوخیسم (خودآزاری) یک نوع بیماری روانی است که فرد مبتلا از عذاب و شکنجه نسبت به خود احساس رضایت می‌کند و از این طریق لذت جنسی کسب می‌کند. بر طبق تحقیقاتی که در این باره انجام شده است مازوخیسم جنسی به تجربیات تلخ دوران کودکی و نفرت و خشم سرکوب شده در آن دوران بر می‌گردد. این تمایل به طور کلی از دوران کودکی و بلوغ شروع می‌شوند. افراد مبتلا به مازوخیسم از تحقیر شدن، کتک خوردن، رنج و عذاب و به طور کلی هر رفتاری که باعث آزار آ‌ن‌ها می‌شود لذت می‌برند. این افراد عزت نفس کمی دارند. این بیماری درمان سخت و زمان بری دارد و درمان آن با مراجعه به روانشناس امکان پذیر است. در این مقاله به بررسی این اختلال روانی، علائم، علل، تشخیص و درمان آن می‌پردازیم.

آزارخواهی

آزبستوز عبارت‌ است‌ از التهاب‌ ريه‌ها به‌ علت‌ استنشاق‌ ذرات‌ آزبست‌. اين‌ يك‌ اختلال‌ مزمن‌ است‌ اما مسري‌ نيست‌. آزبستوز ممكن‌ است‌ منجر به‌ سرطان‌ ريه‌ شود (خطر بروز با سيگار كشيدن‌ بسيار بيشتر مي‌شود).

آزبستوز

آستیگماتیسم یک نقص در انحنای قرنیه یا عدسی چشم شما است یا به عبارتی، وضعیتی است که در آن چشم شما، به‌خصوص قرنیه یا قسمت جلویی شفاف کره چشم، کاملا گرد نیست. آستیگماتیسم (به انگلیسی:astigmatism) یکی از بیماری های شایع چشم است. می‌توانید چشم طبیعی را شبیه توپ بسکتبال تصور کنید. با آستیگماتیسم، چشم بیشتر شبیه فوتبال آمریکایی (تخم‌مرغی‌شکل یا بیضی‌شکل) می‌شود.
به‌طور معمول قرنیه و عدسی در همه جهات صاف و منحنی هستند. این کمک می‌کند تا پرتوهای نور بر روی شبکیه در پشت چشم متمرکز شوند. اگر قرنیه یا عدسی شما صاف و منحنی یکنواخت و منظمی نداشته باشد، پرتوهای نور به‌درستی منکسر (خمیده) نمی‌شوند. در این حالت نور در یک جهت بیشتر از جهت دیگر خم می‌شود. این بدان معناست که تنها بخشی از یک شی در فوکوس است. این امر باعث تاری دید یا دیدی مبهم می‌شود. پزشکان به این مشکل عیوب انکساری می‌گویند. آستیگماتیسم همراه با نزدیک بینی یا دوربینی هم معمول است. این سه حالت را عیوب انکساری نامیده می‌شوند، زیرا دربرگیرنده بیماری‌هایی هستند که به‌خاطر نقص در نحوه خمش (انکسار) نور در چشم شما ایجاد می‌شوند.
زمانی‌که قرنیه شما دارای شکلی انحرافی است، آستیگماتیسم قرنیه دارید. هنگامی که شکل عدسی شما مخدوش است، آستیگماتیسم عدسی دارید. در هر صورت، دید شما برای اجسام دور و نزدیک تار یا مخدوش است.
بزرگسالان مبتلا به آستیگماتیسم ممکن است متوجه شوند که بینایی آنها آن‌طور که باید خوب نیست. اما کودکانی که علائم آستیگماتیسم دارند ممکن است ندانند که این بیماری را دارند. در نتیجه بعید است که از تاری دید یا تحریف بینایی خود شکایت کنند. آستیگماتیسم اگر درمان نشود، می‌تواند بر توانایی کودک برای پیشرفت در مدرسه و ورزش تأثیر بگذارد. بسیار مهم است که کودکان به‌طور منظم معاینه چشم داشته باشند. پس این معاینات را برای تشخیص آستیگماتیسم و سایر مشکلات بینایی در اسرع وقت انجام دهید.

آستیگماتیسم

آسکاریازیس عفونت روده کوچک است که ناشی از آسکاریس لومبریکوئیدسکه یک گونه کرم گرد است.
کرم های گرد نوعی کرم انگلی هستند. عفونت های ناشی از کرم های گرد نسبتاً شایع هستند. آسکاریازیس شایع ترین عفونت کرم گرد است. در باره ۱۰ درصد به گفته سازمان بهداشت جهانی (WHO) کشورهای در حال توسعه به کرم های روده آلوده هستند.
با این حال، عفونت کرم انگلی در ایالات متحده رایج نیست مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری.
آسکاریازیس در مکان هایی که بهداشت مدرن ندارند شایع است. افراد از طریق غذا و آب ناسالم به این انگل مبتلا می شوند. عفونت معمولاً هیچ علامتی ایجاد نمی‌کند، اما تعداد زیاد کرم‌های گرد (هجوم‌های شدیدتر) می‌تواند منجر به مشکلاتی در ریه‌ها یا روده‌ها شود.

آسکاریازیس

آسم وضعیتی است که در آن مجاری تنفسی شما باریک و متورم می‌شود و ممکن است حتی مخاط اضافی تولید کند. این وضعیت می‌تواند تنفس را دشوار کرده و باعث سرفه، صدای سوت (خس خس) هنگام تنفس و تنگی نفس شود. به طور معمول با هر نفس کشیدن، هوا از طریق بینی یا دهان به داخل گلو و مجاری هوایی شما وارد شده و در نهایت به ریه‌ها می‌رسد. تعداد زیادی مجرای هوایی کوچک در ریه‌های شما وجود دارد که به انتقال اکسیژن از هوا به جریان خون کمک می‌کنند.
علائم آسم زمانی اتفاق میافتد که پوشش مجاری تنفسی شما متورم شده و عضلات اطراف آن‌ها سفت شوند. سپس مخاط راه‌های هوایی را پر می‌کند و میزان هوای قابل عبور را بیشتر کاهش می‌دهد. برای برخی از افراد بیماری آسم فقط یک مزاحمت جزئی است اما برای بعضی دیگر می‌تواند یک مشکل اساسی باشد که در فعالیت‌های روزمره تداخل ایجاد کرده و ممکن است منجر به بروز حملات آسم تهدیدکننده زندگی شود.
انواع مختلفی از آسم وجود دارد و عوامل مختلفی می‌توانند باعث بروز آسم شوند یا حمله حاد ایجاد کنند. اگرچه این بیماری قابل درمان نیست اما علائم آن قابل کنترل است. ازآنجایی‌که وضعیت بیمار غالباً با گذشت زمان تغییر می‌کند، مهم است که مدام تحت نظر پزشک متخصص ریه و دستگاه تنفسی باشد تا علائم و نشانه‌ها ردیابی شوند و در صورت لزوم روند درمان تغییر کند. در واقع بهبودی نسبی بیمار به میزان توانایی او در مدیریت این بیماری بستگی دارد.

آسم

آسیت (ascites) به معنی آب آوردگی شکم یا تجمع مایع در ناحیه شکم است. این مشکل معمولا زمانی رخ می‌دهد که کبد به درستی کار نمی‌کند. تحقیقات نشان داده‌اند که آسیت شکمی شایع‌ترین عارضه سیروز (اسکار کبد) است و حدود 60 درصد افراد مبتلا به سیروز را در عرض 10 سال پس از تشخیص بیماری تحت تاثیر قرار می‌دهد.

آسیت

آشالازی اختلالی نادر است که عبور غذا و مایعات از لوله بلع به معده را دشوار می‌کند. این بیماری زمانی پیش می آید که اعصاب مری آسیب ببینند. در نتیجه، مری به مرور زمان فلج و گشاد می‌شود و توانایی فشار دادن غذا به داخل معده را از دست می‌دهد. هنوز درمان قطعی برای آشالازی وجود ندارد، ولی با برخی از روش‌ها می‌توان علائم را تسکین داد.

آشالازی

زخم‌های آفتی دهان (آفت دهان) نوع رایجی از زخم‌ها هستند که بر روی غشاهای مخاطی (معمولاً در حفره دهان) ایجاد می‌شوند. نام‌های دیگر زخم‌های آفتی عبارت‌اند از: استوماتیت آفتی (Recurrent Aphthous Stomatitis) و زخم‌های شانکر (Chancre)
آفت‌ها معمولاً شکل گردی دارند و در نواحی نرم دهان مانند لپ‌ها، گونه‌ها یا قسمت زیرین زبان به وجود می‌آیند. بعضی تصور می‌کنند که آفت دهان واگیر دارد، درصورتی‌که آن‌ها خوش‌خیم و غیرمُسری هستند و به‌صورت زخم‌های منفرد یا خوشه‌ای ایجاد می‌شوند.
در بیشتر موارد، زخم‌های آفتی، عود می‌کنند، این وضعیت به‌عنوان استوماتیت آفتی (RAS) شناخته می‌شود. این بیماری در هر دوره بین ۷ تا ۱۰ روز طول می‌کشد.
علت زخم‌های دهانی مشخص نیست و آفت دهان درمان خاصی ندارد، امّا گزینه‌های مختلف برای برطرف کردن بیماری، در دسترس است.

آفت دهان

آفتاب سوختگی عارضه‌ای است که باعث التهاب، قرمزی و احساس درد و گرمای زیاد هنگام لمس ناحیه‌ای از پوست می‌شود. معمولاً ظرف چند ساعت پس از قرارگرفتن بیش‌از‌حد در معرض اشعه ماوراء بنفش (اشعه UV) خورشید یا منابع مصنوعی مانند سولاریوم ظاهر می‌شود. بیشترین خطر بروز آفتاب سوختگی در هنگام ظهر است که خورشید مستقیماً بالای سر شما قرار دارد. در بعضی موارد، آفتاب سوختگی می‌تواند باعث تاول زدن پوست شود. اگرچه درمان‌های خانگی معمولاً می‌توانند علائم آفتاب سوختگی را تسکین دهند اما رفع کامل آن‌ها ممکن است چند روز طول بکشد.
با محافظت مناسب از پوست خود می‌توانید از آفتاب سوختگی و عوارض مربوط به آن پیشگیری کنید. این مسئله به‌ویژه هنگامی‌که بیرون از منزل هستید، حتی در روزهای خنک یا ابری، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. باید بدانید که قرار گرفتن مکرر در معرض اشعه شدید ماوراء بنفش و آفتاب سوختگی‌های مداوم، خطر بروز سایر آسیب‌های پوستی مانند لکه‌های تیره، خشکی و چروک شدن پوست و حتی سرطان‌های پوستی مانند ملانوم را افزایش می‌دهد.

لیست بیماری ها