پیلونفریت

توضیحات

پیلونفریت (به انگلیسی: pyelonephritis) عفونت دستگاه توبولوانترستیشیال کلیه را معمولاً تحت عنوان پیلونفریت شناسایی می‌کنند. در این حالت التهاب باعث درگیری مجاری جمع‌کننده ادرار و پارانشیم کلیه می‌شود. همچنین یکی از علل ابتلا به هماچوری غیر گلومرولی می‌باشد.

انتظار چه چیز هایی رو باید داشته باشیم؟

درمان پیلونفریت حاد شامل مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها برای کنترل عفونت، مایعات وریدی برای هیدراته نگه‌داشتن بیمار، و درمان‌های حمایتی برای کاهش علائم است. در پیلونفریت مزمن، مدیریت شامل کنترل علت‌های زمینه‌ای، تغییرات در رژیم غذایی و درمان‌های حمایتی است. پیگیری منظم با پزشک برای نظارت بر وضعیت کلیه‌ها و پیشگیری از عوارض ضروری است.

روند پیشرفت طبیعی بیماری

پیلونفریت حاد می‌تواند به سرعت پیشرفت کند و نیاز به درمان فوری دارد. اگر به موقع درمان نشود، می‌تواند به عوارض جدی مانند نارسایی کلیه، آبسه کلیه، یا عفونت‌های خون (سپسیس) منجر شود. پیلونفریت مزمن ممکن است به تدریج پیشرفت کند و به آسیب دائمی کلیه‌ها منجر شود.

مشکلاتی که میتواند ایجاد کند

التهاب و آسیب کلیه‌ها: التهاب در کلیه‌ها می‌تواند به آسیب به بافت کلیه و کاهش عملکرد آن‌ها منجر شود. خطر عفونت‌های ثانویه: عفونت اولیه ممکن است به سایر بخش‌های دستگاه ادراری تناسلی یا خون گسترش یابد. مشکلات ادراری: التهاب می‌تواند به اختلال در عملکرد دستگاه ادراری و ایجاد مشکلاتی مانند تکرر ادرار، درد و سوزش هنگام ادرار منجر شود. نارسایی کلیه: در صورت عدم درمان مناسب، پیلونفریت مزمن می‌تواند به نارسایی کلیه و نیاز به دیالیز منجر شود.