ریزش مو

انتظار چه چیزهایی رو باید داشته باشیم

مدیریت ریزش مو شامل شناسایی و درمان علت اصلی، استفاده از داروها و درمان‌های موضعی، و در برخی موارد، روش‌های جراحی مانند پیوند مو است.

پیشرفت طبیعی علامت

ریزش مو می‌تواند به طور تدریجی یا ناگهانی پیشرفت کند و می‌تواند به شکل نازک شدن موها، کاهش حجم، یا کچلی کامل باشد. درمان شامل شناسایی علت اصلی و استفاده از روش‌های درمانی مختلف برای پیشگیری از پیشرفت و بهبود وضعیت موها است.

تغییرات در مکانیزم بدن

تغییرات هورمونی (Hormonal Changes): تغییرات در سطح هورمون‌ها، مانند تستوسترون یا استروژن، می‌تواند به ریزش مو منجر شود. کمبود مواد مغذی (Nutritional Deficiencies): کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی مورد نیاز برای رشد مو می‌تواند باعث ریزش مو شود.

مشکلاتی که ممکن است ایجاد شود

اختلالات خودایمنی (Autoimmune Disorders): اختلالات خودایمنی مانند آلوپسی آره‌آتا می‌تواند به ریزش مو منجر شود.

کمبود هورمون‌های قشر غده فوق کلیوی (هیپوکورتیکوئیدی) باعث بیماری آدیسون (به انگلیسی: Addison diseases) می‌شود. به هورمونهای مترشحه از بخش قشری غده فوق کلیوی کورتیکواستروئیدها (Corticosteroids) گفته می‌شود. کورتیکواستروئیدها به دو گروه عمده مینرالوکورتیکوئیدها (mineralocorticoids) مانند آلدوسترون و گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) مانند کورتیزول تقسیم‌بندی می‌شوند.

عدم وجود جریان قاعدگی، آمنوره را می توان به عنوان اولیه یا ثانویه طبقه بندی کرد. با آمنوره اولیه، قاعدگی قبل از 16 سالگی شروع نمی شود. در آمنوره ثانویه، در سن مناسب شروع می شود، اما بعداً در غیاب علل فیزیولوژیکی طبیعی مانند بارداری، شیردهی یا یائسگی، برای 3 ماه یا بیشتر متوقف می شود. آمنوره پاتولوژیک ناشی از عدم تخمک گذاری یا انسداد فیزیکی برای خروج قاعدگی، مانند پرده بکارت بدون سوراخ، تنگی دهانه رحم، یا چسبندگی داخل رحمی است. عدم تخمک گذاری ممکن است ناشی از عدم تعادل هورمونی، بیماری ناتوان کننده، استرس یا اختلالات عاطفی، ورزش شدید، سوءتغذیه، چاقی، یا ناهنجاری های آناتومیک، مانند عدم وجود مادرزادی رحم تخمدان باشد. آمنوره همچنین ممکن است ناشی از درمان های دارویی یا هورمونی باشد.

بیماری پروانه‌ای اپیدرمولیز بولوسا ( Epidermolysis Bullosa ) (EB) یک بیماری ژنتیکی پوستی و نادر است که باعث ایجاد تاول، زخم و اسکار بر روی پوست و غشاهای مخاطی مانند دهان، نای، مری و… در پاسخ به حداقل ترومای مکانیکی می­شود. میزان بروز و شیوع این بیماری به ترتیب 57/19 و 07/11 در هر 1,000,000 تخمین زده شده است. شدت بیماری از ملایم تا کشنده تغییر می‌کند. ای بی واگیر ندارد. شدت بیماری در مبتلایان پیشرونده و افزاینده است و حتی ممکن است به مرگ منتهی گردد. در نتیجه این بیماری، پوست به شدت شکننده شده و با کوچکترین خراشی لایه لایه شده و کنده می‌شود. تاول‌های زیاد از بارزترین علایم این بیماری است. احتمال ابتلا به سرطان پوست در این بیماران بیش از سایرین می‌باشد. این بیماری در تمامی گروه های قومی و نژادی رخ می دهد و به طور مساوی در مردان و زنان بروز می کند. این بیماری معمولا به دو صورت بروز پیدا می‌کند، در دسته اول افراد به صورت مادرزادی به این بیماری مبتلا می‌شوند و دسته دیگر در بدو تولد دچار این بیماری می‌شوند.

مالتیپل اسکلروزیس یا ام اس یک بیماری عصبی فلج کننده مغز و نخاع است. در بیماری ام اس سیستم ایمنی بدن به غلاف محافظ (میلین) بافت عصبی حمله کرده و موجب اختلال در ارتباط بین مغز و دیگر مناطق بدن می‌شود؛ در نهایت این بیماری منجر به تخریب موقت ویا آسیب دائمی به اعصاب می‌شود.

پلاگر (به انگلیسی: Pellagra ) یک نوع بیماری است که در اثر کمبود نیاسین (ویتامین ب۳) به وجود می‌آید. کمبود تریپتوفان (یک نوع اسید آمینه) و ویتامین B6 و B2 و آهن نیز در بروز این بیماری نقش دارند. همچنین، پلاگر می‌تواند حاصل برخی اختلالات همچون سندرم کارسینویید باشد که موجب تغییراتی در متابولیسم پروتئینها می‌شوند.