استفاده از ماهیچه های جانبی

توضیحات

هنگامی که تنفس نیاز به تلاش بیشتری دارد، ماهیچه های جانبی - جناغی، اسکلن(نردبانی)، سینه ای ماژور، ذوزنقه، عضلات بین دنده ای داخلی و عضلات شکمی- قفسه سینه را در طول تنفس تثبیت می کنند. استفاده از عضله های جانبی معمولاً در حین فعالیت هایی مانند آواز خواندن، صحبت کردن، سرفه کردن، مدفوع کردن و ورزش صورت می گیرد. با این حال، استفاده بیشتر از این ماهیچه ها ممکن است نشانه ای از ناراحتی حاد تنفسی، ضعف دیافراگم یا تهوع باشد. همچنین ممکن است ناشی از بیماری مزمن تنفسی باشد. به طور معمول، میزان استفاده از ماهیچه های جانبی، شدت علت زمینه ای را منعکس می کند. با افزایش استفاده از ماهیچه های جانبی، باید فوراً به دنبال علائم دیسترس تنفسی حاد باشید. اینها شامل کاهش سطح هوشیاری، تنگی نفس هنگام صحبت کردن، تاکی پنه، انقباضات بین دنده ای و استرنوم، سیانوز، صداهای ناخواسته نفس (مانند خس خس سینه یا استریدور)، دیافورز، شعله ور شدن بینی، و دلهره یا بی قراری شدید است. سوابق پزشکی بیمار باید بررسی شوند: اختلالات تنفسی (مانند عفونت یا COPD)؛ اختلالات قلبی(مانند نارسایی قلبی، که ممکن است به ادم ریوی منجر شود)؛ اختلالات عصبی عضلانی(مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک(ALS)، که ممکن است بر عملکرد عضلات تنفسی تأثیر بگذارد)؛ سابقه آلرژی یا آسم؛ بیماری‌های عروقی کلاژن می توانند باعث بیماری نفوذی منتشر ریه شوند،شرایطی مانند آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی) و لوپوس اریتماتوس باید مورد بررسی قرار بگیرند؛ ضربه های اخیر به خصوص به ستون فقرات یا قفسه سینه؛ دریافت اخیر آزمایش‌های عملکرد ریوی یا درمان تنفسی؛ قرار گرفتن در معرض دودهای شیمیایی یا گرد و غبار معدنی مانند آزبست؛ سابقه خانوادگی اختلالاتی مانند فیبروز سیستیک و نوروفیبروماتوز را که می تواند باعث بیماری نفوذی منتشر ریه شود؛

انتظار چه چیز هایی رو باید داشته باشیم؟

یک معاینه دقیق قفسه سینه باید انجام شود، با توجه به تعداد تنفس غیر طبیعی، الگو، یا عمق. رنگ، درجه حرارت و تورم پوست بیمار مورد ارزیابی قرار میگیرند. بیمار باید استراحت کافی داشته باشد و مایعات زیادی برای مایع کردن ترشحات بنوشد. ممکن است متخصص برای تنفس بهتر اکسیژن تجویز کند. آزمایش هایی مانند PFT(تست عملکرد ریوی)، عکس برداری با اشعه ایکس از قفسه سینه، اسکن ریه، تجزیه و تحلیل گازهای خون شریانی، شمارش کامل خون و کشت خلط در صورت لزوم گرفته میشوند.

روند پیشرفت طبیعی بیماری

پیشرفت طبیعی این بیماری معمولاً در پاسخ به فعالیت بدنی و بیماری ریوی افزایش می یابد، زیرا این شرایط بر دیافراگم و عضلات بین دنده ای خارجی تأثیر می گذارد. هنگامی که این اتفاق می افتد، ماهیچه های جانبی تلاش اضافی لازم برای حفظ تنفس را فراهم می کنند. در ابتدا، استفاده از ماهیچه های جانبی به دم کمک می کند، و با بدتر شدن وضعیت، ممکن است برای بازدم نیز لازم باشد. این پیشرفت نشان دهنده شدت مشکل تنفسی است.

تغییرات در مکانیزم بدن

افزایش استفاده از ماهیچه های جانبی نشان می دهد که بدن در حال جبران دیسترس تنفسی است. این مکانیسم شامل به کارگیری ماهیچه هایی مانند جناغی، اسکلن(نردبانی)، سینه ماژور، ذوزنقه، عضلات بین دنده ای داخلی و عضلات شکمی برای کمک به تنفس است. استفاده از این ماهیچه‌ها معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که دیافراگم و عضلات بین‌دنده‌ای خارجی برای پاسخگویی به نیازهای تنفسی ناکافی باشند، اغلب به دلیل شرایطی مانند آسم، COPD یا دیسترس تنفسی حاد. نشانه‌های این افزایش تلاش عبارتند از تاکی پنه(تنفس سریع)، انقباضات بین دنده‌ای، و تغییرات در الگوهای تنفسی، که ممکن است منعکس کننده شدت مشکل تنفسی زمینه‌ای باشد. علاوه بر این، هیپوکسی می تواند منجر به اضطراب و کندی ذهنی شود و وضعیت بیمار را پیچیده تر کند.

مشکلاتی که میتواند ایجاد کند

افزایش کار تنفس: اتکا به ماهیچه های جانبی می تواند نشان دهنده این باشد که دیافراگم و عضلات بین دنده ای خارجی به طور موثر عمل نمی کنند و منجر به خستگی و ناراحتی تنفسی می شود. این میتواند وضعیت کلی بیمار را بدتر کند. علائم دیسترس تنفسی: بیماران ممکن است علائمی مانند تنگی نفس، تاکی پنه(تنفس سریع) و سیانوز را نشان دهند که نشان دهنده این است که آنها در تلاش برای تنفس کافی هستند. پتانسیل نارسایی تنفسی: استفاده طولانی مدت از عضلات جانبی می تواند منجر به خستگی عضلات تنفسی شود و خطر نارسایی تنفسی را افزایش دهد، به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری های زمینه ای مانند COPD یا آسم. سراسیمگی و اضطراب: تلاش لازم برای نفس کشیدن می تواند باعث اضطراب و بی قراری در بیماران شود و وضعیت آنها را پیچیده تر کرده و مدیریت را دشوارتر کند. کاهش اکسیژن: الگوهای تنفس ناکارآمد ممکن است منجر به هیپوکسی شود که می تواند باعث سردرگمی، اختلال در قضاوت و سایر اثرات سیستمیک شود. به طور کلی، استفاده از ماهیچه های جانبی یک علامت حیاتی است که نیاز به توجه فوری برای جلوگیری از عوارض بیشتر دارد.